Billion Dollar Babies: The History of Ty Beanie Babies

2023 Auteur: Darleen Leonard | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-09-25 22:42

Het credo "ga groot of ga naar huis" modellerend, investeerde hij vrijwel elke cent die hij erin had, inclusief $ 50.000 in erfenis van zijn vader die net was overleden.

Hij noemde zijn eerste speelgoed de Himalayan Cats, dat al snel uitverkocht was in lokale winkels. Wat Warner's knuffelbeesten apart maakte, was dat plastic pellets werden gebruikt in plaats van conventionele opvulmaterialen, dus het speelgoed had een meer levensecht en minder stijf gevoel. Zijn concurrenten dachten dat hij gek was en vergeleken zijn product met 'roadkill'.

Ty lachte het laatst door 30.000 eenheden "roadkill" te verkopen op de speelgoedbeurs in Atlanta en in 1992 bevatte de catalogus van zijn bedrijf tientallen dieren. Zo succesvol als dit streven was, was Warner nog steeds niet tevreden. Hij wilde een verzamelobject maken dat kinderen konden kopen met hun eigen zakgeld voor minder dan vijf dollar. In die tijd waren er volgens Ty geen speelgoed "in het bereik van $ 5 die geen echte rotzooi waren." Dus ging hij aan het werk en maakte het mogelijk.

De 'originele negen', zoals verzamelaars ze noemen, werd in 1994 in Chicago uitgerold. Ze zijn in willekeurige volgorde: Spot the Dog, Squealer the Pig, Patti the Platypus, Cubbie the Bear, Chocolate the Moose, Pinchers the Lobster, Spatten de orka, benen de kikker en spatten de dolfijn.

Er waren 50 officiële Beanie Babies te koop binnen een jaar, maar geen van hen was verkrijgbaar bij grote winkels. Ty koos in plaats daarvan om zijn product alleen in kleine cadeaushops en speciaalzaken te verkopen, waardoor de items een zekere mate van exclusiviteit kregen, ongeacht hun lage prijs.

Door bepaalde marketingtechnieken te gebruiken, was Ty Warner in staat om een product te creëren dat zeer wenselijk was, niet alleen voor kinderen, maar ook voor verzamelaars die bereid waren om duizenden dollars te betalen op secundaire markten voor bepaalde Beanie Babies. Deze marketingtrucs omvatten:

• Word of Mouth: Populairste speelgoed bombardeert je met reclame, vooral op tv. Beanie Babies werden verkocht zonder traditionele reclame en vertrouwden uitsluitend op mond-tot-mondreclame, de krachtigste van alle advertenties, om het woord over het product te verspreiden. Dit gaf het een mysterieus element dat op zijn beurt weer bijdroeg aan de populariteit van het speelgoed.
• Pensioen: Beanie Baby's werden vaak plotseling "gepensioneerd", wat leidde tot wanhopige zoektochten naar degenen die nog in de winkel lagen. Dit zorgde er ook voor dat verzamelaars zich gedwongen voelden om elke beschikbare Beanie-baby op te sporen, omdat je nooit wist wanneer het plotseling niet langer beschikbaar zou zijn. Toen de verkoop in het laatste deel van de Beanie-bubble begon af te nemen, deed Ty zelfs denken dat het ultieme pensioen zou zijn, en gaf op 31 december 1999 aan dat alle Beanie Babies niet meer zouden worden vervaardigd. De hel brak los tussen verzamelaars, waardoor Y2K eruit zag als een bezadigd tuinfeest. Toen wijzigde Ty slordig zijn verklaring om te zeggen dat hij verzamelaars zou laten stemmen over het lot van Beanies Babies. Ja, deze man is een marketinggenie. Natuurlijk zorgde zelfs die truc slechts voor een korte golf voor de onvermijdelijke doodsspiraal van de Beanie Baby als een ultra populaire toy-rage.
• Kleine winkels: zoals eerder vermeld, heeft Ty alleen geautoriseerde Beanie Babies verkocht in kleine cadeauwinkels of speciaalzaken in tegenstelling tot grootwinkelbedrijven. Deze strategie bood zijn product een klassebeeld en trok klanten van alle leeftijden aan, wat niet mogelijk was in een grote speelgoedwinkel zoals Toys R Us. Dit gaf hem ook meer fijnmazige controle over de distributie, wat, zoals je zo meteen zult zien, de sleutel was.
• Perceived Limited Production and Scarcity: Mensen houden van de opwinding van de jacht en het idee dat ze iets hebben dat niet veel andere mensen hebben. Om de exclusiviteitsfactor nog verder op te voeren en er niet voor te zorgen dat geen enkele winkel ooit alle Beanie Baby-ontwerpen heeft gehad, waren er zelfs babypopjes die alleen in bepaalde landen verkrijgbaar waren. Natuurlijk was er in de meeste gevallen echt geen echte schaarste zolang een specifiek ontwerp in productie was. De Ty-fabrieken koersten ze uit tegen ongelooflijke snelheden - zo snel als mensen het zouden kopen, ze maakten nieuwe. Maar dankzij slimme marketingtrucs, zoals ze alleen in kleine winkels verkopen en geen enkele winkel de volledige voorraad geven scheen alsof ze zeldzaam waren.
• Individualiteit: Personificatie is een manier waarop verzamelaars worden aangemoedigd om hun Beanie Babies te individualiseren. Elke muts heeft een eigen naam, verjaardag en bijbehorend gedicht. Collectors kunnen zelfs online gaan naar de officiële website van Ty om de persoonlijke eigenschappen van hun specifieke Beanie Baby te ontdekken. Dit was nog een andere manier om te proberen een specifieke muts uniek en zeldzaam te laten lijken, en leek meer dan alleen een knuffelbeest.

Natuurlijk is het ding dat de populariteit van de Beanie Baby heeft gedood uiteindelijk dat het werd te populair op welk moment ze niet langer zo uniek en speciaal leken, dus mensen verloren al snel hun enthousiasme voor hen. Zoals verzamelaar Kelly Cabral zei vlak nadat de bubbel barstte, "Mijn man zegt" Waar hebben we dit allemaal vandaan? "Dan realiseer je je dat je veel te veel tijd hebt besteed aan deze waanzin."

Ty Warner nam behoorlijk grote risico's toen hij Ty Inc. lanceerde, waarbij hij elke cent die hij had in een product liet vallen waarvan de meeste mensen dachten dat het onzin was. Gelet op de piek van de Beanie Baby-bubbel van iets meer dan een decennium geleden, steeg zijn nettowaarde tot ongeveer $ 6 miljard, en zelfs vandaag is het ongeveer $ 2,6 miljard dankzij enkele slimme zakelijke bewegingen tijdens de bubble, het is vrij veilig om te zeggen dat de De risico's van zelf gemaakte miljardairs hebben zeker hun vruchten afgeworpen.